اهمیت تست پاپ‌اسمیر در غربالگری سرطان دهانه رحم
تاریخ انتشار: ۲۴ مهر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۸۹۶۵۵۰
به گزارش خبرگزاری مهر، بانوان نیمی از جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند و سلامت بانوان نقشی تعیین‌کننده در سلامت جامعه و خانواده دارد. به همین دلیل، ۲۴ تا ۳۰ مهر هفته ملی سلامت بانوان نامگذاری شده است. یکی از غربالگری‌های مهم سلامت بانوان، تست پاپ اسمیر یا نمونه برداری و بررسی سلول‌های دهانه رحم است.
مژده ذنوبی جراح و متخصص زنان و زایمان و فلوشیپ ناباروری گفت: تست پاپ اسمیر که با نمونه‌برداری از سلول‌های دهانه رحم و بررسی آنها در آزمایشگاه انجام می‌شود، یک روش غربالگری سرطان دهانه رحم است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
وی افزود: این تست با جمع‌آوری سلول‌های دهانه رحم و ارسال آن به آزمایشگاه برای بررسی انجام می‌شود. دهانه رحم قسمت تحتانی رحم است که در بالای واژن قرار دارد. نمونه‌گیری نیز بسیار ساده و با یک برس نرم که به دهانه رحم کشیده می‌شود و نمونه سلول‌ها را جمع‌آوری می‌کند، انجام می‌شود.
این فلوشیپ ناباروری ادامه داد: در آزمایشگاه سلول‌های گردآوری شده بررسی می‌شوند. اگر سلول‌ها وضعیت طبیعی داشته باشند، تست منفی است و اگر سلول‌ها غیرطبیعی باشند، یعنی دچار تغییر به سمت بدخیمی یا نشان دهنده بدخیمی باشند، نتایج آزمایش به پزشک این امکان را می‌دهد که تمهیدات درمانی مناسبت را برای بیمار آغاز کند. البته هر نتیجه مثبت لزوماً به معنی وضعیت پیش‌سرطانی یا سرطانی نیست. بنابراین، خانم‌ها نباید با دریافت نتیجه مثبت دچار اضطراب شوند و باید تفسیر آزمایش و اقدامات تشخیصی و درمانی لازم را به پزشک خود بسپارند.
این متخصص زنان افزود: به طور کلی توصیه می‌شود تست پاپ اسمیر از ۲۰ سالگی به بعد و تا ۶۵ سالگی انجام شود. اگر نتایج تست منفی بود، یعنی مورد غیرطبیعی دیده نشد و خانم عوامل خطر بدخیمی دهانه رحم را نداشته باشد، تست باید هر ۳ سال تکرار شود. اما در صورت وجود تغییرات غیرعادی، پزشک بر اساس شرایط بیمار، فواصل تکرار را آزمایش را کوتاه‌تر می‌کند و مثلاً ممکن است لازم باشد هر ۶ ماه این تست انجام شود.
عضو تیم تخصصی مرکز درمان ناباروری ابن‌سینا درباره عوامل خطر ابتلاء به سرطان دهانه رحم، گفت: برخی عوامل خطر ابتلاء به سرطان دهانه رحم وجود دارند که وجود آنها باعث می‌شود پزشک در فواصل کوتاه‌تری تست پاپ اسمیر را درخواست کند. تشخیص سلول‌های پیش‌سرطانی در تست قبلی، ابتلاء به عفونت HIV، ضعف سیستم ایمنی به دلایلی همچون پیوند عضو، شیمی‌درمانی یا استفاده طولانی از کورتیکواستروئیدها و سابقه مصرف سیگار از جمله این عوامل خطرساز هستند.
کد خبر 5913194منبع: مهر
کلیدواژه: درمان ناباروری مرکز ناباروری ابن سینا زنان و زایمان دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی سازمان بیمه سلامت سازمان غذا و دارو نوزاد دیابت سرطان روز جهانی غذا سرماخوردگی شیرخشک علیرضا زالی تخم مرغ آلزایمر جامعه پزشکی سرطان دهانه رحم تست پاپ اسمیر عوامل خطر سلول ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۸۹۶۵۵۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چرا نمی‌توانیم همه زبالههایمان را داخل آتشفشان‌ها بسوزانیم؟
درست است که گدازه آنقدر داغ است که می‌تواند مقادیری از زباله‌های ما را بسوزاند اما همه گدازه‌ها دمای یکسانی ندارند و فارغ از دما، موارد دیگری همچون خطرناک بودن، اعتقادات و کمبود آتشفشان وجود دارد که اجازه انجام چنین کاری را نمی‌دهد.
به گزارش ایسنا، هنگامی که آتشفشان کیلاویا(Kilauea) در جزیره بزرگ هاوایی در سال ۲۰۱۸ فوران کرد، جریان گدازه داغ‌تر از ۲۰۰۰ درجه فارنهایت(۱۱۰۰ درجه سانتیگراد) بود. این دما از دمای سطح سیاره زهره نیز بیشتر است و به اندازه‌ای داغ است که بسیاری از سنگ‌ها را ذوب می‌کند. همچنین به اندازه کوره‌های زباله‌سوزی که معمولا زباله‌ها را در دمای ۱۸۰۰ تا ۲۲۰۰ فارنهایت(۱۰۰۰ تا ۱۲۰۰ درجه سانتیگراد) می‌سوزانند، داغ است.
به نقل از کانورسیشن، با این وجود همه گدازه‌ها دمای یکسانی ندارند. فوران‌ها در هاوایی نوعی گدازه به نام بازالت تولید می‌کنند. بازالت بسیار داغ‌تر و سیال‌تر از گدازه‌هایی است که در آتشفشان‌های دیگر فوران می‌کنند. به عنوان مثال، فوران سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۸ در کوه سنت هلن یک گنبد گدازه‌ای با دمای سطحی کمتر از حدود ۱۳۰۰ فارنهایت(۷۰۴ درجه سانتیگراد) ایجاد کرد.
به غیر از دما، دلایل دیگری برای نریختن زبالههایمان در آتشفشان‌ها وجود دارد.
در وهله اول اگرچه گدازه در دمای ۲۰۰۰ درجه فارنهایت می‌تواند بسیاری از مواد درون سطل‌های زباله ما از جمله ضایعات غذا، کاغذ، پلاستیک، شیشه و برخی فلزات را ذوب کند اما به اندازه کافی داغ نیست که بسیاری از مواد رایج دیگر از جمله فولاد، نیکل و آهن را ذوب کند.
علاوه بر این آتشفشان‌های زیادی روی زمین وجود ندارند که دریاچه‌های گدازه‌ای یا دهانه‌های کاسه‌مانند پر از گدازه داشته باشند که بتوانیم زباله‌ها را در آنها بریزیم. از میان هزاران آتشفشان روی زمین، دانشمندان تنها هشت مورد را با دریاچه‌های گدازه فعال می‌شناسند. بیشتر آتشفشان‌های فعال دارای دهانه‌های پر از سنگ و گدازه‌های سرد شده هستند.
مشکل سوم این است که ریختن زباله در آن هشت دریاچه گدازه فعال کار بسیار خطرناکی است. دریاچه‌های گدازه با پوسته‌ای از گدازه‌های خنک کننده پوشیده شده‌اند، اما درست در زیر آن پوسته مذاب و به شدت داغ قرار دارد. اگر سنگ‌ها یا مواد دیگر روی سطح دریاچه گدازه‌ای بیفتند، پوسته را می‌شکنند، گدازه زیرین را مختل می‌کنند و باعث انفجار می‌شود.
این اتفاق در کیلاویا در سال ۲۰۱۵ افتاد. بلوک‌های سنگ از لبه دهانه به درون دریاچه گدازه سقوط کرد و باعث انفجار بزرگی شد که سنگ‌ها و گدازه‌ها را به بالا و بیرون از دهانه پرتاب کرد. هر کسی که زباله را به دریاچه گدازه می‌اندازد باید فرار کند و از زباله‌ها و گدازه‌های شعله ور دور شود.
اما فرض کنید می‌شد زباله‌ها را با خیال راحت در یک دریاچه گدازه ریخت. در آن صورت برای زباله‌ها چه اتفاقی می‌افتاد؟ وقتی پلاستیک‌ها، زباله‌ها و فلزات می‌سوزند، گازهای سمی زیادی آزاد می‌کنند. آتشفشان‌ها در حال حاضر تُن‌ها گاز سمی از جمله گوگرد، کلر و دی اکسید کربن منتشر می‌کنند.
گازهای گوگرد می‌توانند مه اسیدی ایجاد کنند که ما آن را «وُگ» یا مه آتشفشانی می‌نامیم. این گازها می‌تواند گیاهان را از بین ببرد و باعث مشکلات تنفسی برای افراد نزدیک به آن شود. مخلوط کردن این گازهای آتشفشانی خطرناک با گازهای دیگر ناشی از سوزاندن زباله‌های ما، بخار حاصل را برای مردم و گیاهان نزدیک آتشفشان مضرتر می‌کند.
در نهایت، بسیاری از جوامع بومی، آتشفشان‌های مجاور را مکان‌های مقدسی می‌دانند. به عنوان مثال، دهانه‌ای در کیلاویا خانه پله Pele، الهه آتش بومی هاوایی در نظر گرفته می‌شود و منطقه اطراف دهانه برای بومیان هاوایی مقدس است. پرتاب زباله در آتشفشان‌ها توهین بزرگی به آن فرهنگ‌ها خواهد بود.
انتهای پیام
مسمومیت ۲۹ پزشک با مشروبات الکلی تقلبی در شیراز